روایت فرزانگی ؛ یادی از سه معلم اثرگذار

یادی از سه معلم اثرگذار
سه تن از دبیران باسابقه گلپایگان شادروانان وکیلی فرد ، اثنی عشری و اسماعیلی می باشد که در آرامستان میر حمزه رباط ابلولان به خاک سپرده شده اند
 
روایت فرزانگی ؛ یادی از سه معلم اثرگذار


 انسان موجودی خاطره گراست که در اغلب موارد با یادآوری و اظهار خاطره ها تسکین یافته و به ساحل آرامش می رسد. یکی از مهم ترین آن ها یاد معلمانی است که بر گردن ما حق داشته و دعوت حق را لبیک گفته اند.
  در آرامستان میرحمزه رباط ابلولان سه تن از معلمان بنده در خاک آرمیده اند که میراث آنان برای هم نسلان ما خدمت صادقانه و عمل صالح است. شادروانان  وکیلی فرد ، اثنی عشری و اسماعیلی چهره های دلسوز و محبوبی بودند که کلاس درس و هم سخنی با آنان سراسر حکمت و خرد بود. اکنون که مسئولان محترم اداره آموزش و پرورش گلپایگان تصمیم گرفته اند با استناد به دیدگاه دانش آموزان از  دهه های قبل تا کنون کتابی با عنوان " روایت فرزانگی "  مشتمل برمنش اخلاقی و کیفیت اثرگذاری معلمان فرهیخته ای که از دنیا رفته اند و یا هنوز همچون مشعل فروزان چراغ راه دانش پژوهان در عرصه اجتماع ، دبستان و دبیرستان  می باشند تهیه و تدوین نمایند ، تصمیم گرفتم با یادآوری خدمات این سه معلم عزیز همکاری خود را با دست اندرکاران این اقدام ارزشمند آغاز نمایم.

مرحوم حاج محمد رضا وکیلی فرد تنها در یک تابستان در کلاس های تقویتی دبستان به صورت مستقیم معلم اینجانب بودند ؛ اما از آنجا که با فرزندان برومند و فرهیخته ایشان ؛ به ویژه جهادگر شهید مهندس محمد وکیلی فرد رابطه عمیق دوستی داشتم ، به طور طبیعی در مدار جاذبه این انسان وارسته نیز قرار داشتم. همه رفتار و تعاملاتش درس و اندرز بود و در نشست و برخاست ها نسبت به ایشان احساس یک فرزند به پدر را داشتم. از سر صدق و صفا خود را از خانواده جهاد سازندگی می دانست و تکیه کلام او با افتخار این بود که " ما جهادی ها ..."

زمانی که از دوران معلمی خود در روستاهای الیگودرز با بیان این موضوع که چگونه در حین کارشکنی های افراد جاهل ، با خواهش و تمنا و ایجاد ارتباط موثر  با بزرگان روستا توفیق یافته بود به دلیل فقدان فضای آموزشی ، یک طویله مخروبه را بازسازی و تبدیل به کلاس نماید و ...

واقعاً انسان را شگفت زده می کرد. در حالی که در  تعامل های اولیه این معلم فداکار را انسان معمولی قلمداد می نمودیم ، هنگامی که سخن از ادیبان و شاعران به میان می آمد ، در برابر ایشان  فقط لب به تحسین می گشودیم. یک بار که به مناسبت نوروز همراه با برادرم استاد علی اکبر جعفری به دیدارشان رفتیم ، اشعار شاهنامه را با تسلطی کم نطیر قرائت می نمود و تفسیر می کرد. بی تکلفی ، اخلاص ، علم دوستی ، اعتقاد عمیق به مبانی دینی و اخلاق حسنه از ویژگی های برجسته ایشان بود.

زنده یادان آقای محمد اثنی عشری و آقای حسن اسماعیلی نیز از چهره هایی  بودند که معلمی را فقط به عنوان یک شغل انتخاب نکرده بودند ؛ بلکه با تمام وجود عشق به تعامل با دانش آموزان و انتقال یافته های علمی به آنان در وجودشان موج می زد ؛ به گونه ای که پس از پایان کلاس های درس رضایت باطنی و احساس سرزندگی و نشاط در سیمای شان کاملاً آشکار بود. واقعیت این است که هنر معلمی نیازمند شکیبایی ، نوآوری ،مطالعه مستمر ، به روز بودن و سعه صدر است که این دو معلم به اندازه کافی از این ویژگی ها برخوردار بودند.

    مرحوم آقای اثنی عشری دبیر توانا و ارزشمند زبان انگلیسی ، انسانی فروتن و باسواد بود که هریک از دانش آموزانش ، شاگردی او را افتخار خود می دانستند. فراموش نمی کنم که ایشان علاوه بر کتاب های درسی ، برای تقویت گرامر کتابی از دیکسون ( Dixon ) را همزمان با بچه های کلاس کار می کرد. بنده بعد از ۴۴ سال هنوز این کتاب را دارم و با مشاهده آن یاد این انسان بزرگ‌ می افتم. او که فعالیت کشاورزی را هم افتخار خود می دانست ، مطالعه کتاب های تاریخی و رمان های ادبی را نیز در برنامه زندگی خود قرار داده بود. در برخی اوقات در مغازه کتابفروشی مرحوم خادمی با توقف چند ساعته تا یک اثر تاریخی و ادبی را به پایان نمی رساند ، آن محل را ترک نمی گفت. مرحوم اثنی عشری حلاوت زبان انگلیسی را در ذهن و ضمیر دانش آموزان نهادینه می ساخت و با سبک زندگی خاصی که داشت ، همه علاقه مندان را به ساده زیستی و دور شدن از زرق و برق دنیا دعوت می کرد.

   مرحوم آقای حسن اسماعیلی دبیر ارجمند و محترم ادبیات نیز حق بزرگی بر گردن دانش آموزان در دهه ۱۳۵۰ و ۱۳۶۰ دارد. علاوه بر آن که دانش آموزان را به ادبیات و تاریخ آن و نیز دستور زبان فارسی ترغیب می نمود ، با آوردن کتاب های غیر درسی در کلاس و دعوت از دانش آموزان برای قرائت آن میل به مطالعه را ایجاد می کرد. بنده این توفیق را داشتم که بیش از سایر دانش آموزان داوطلبانه و با عنایت آن بزرگوار در کلاس  مقالاتی را از کتاب های گوناگون برای هم کلاسی ها قرائت کنم. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸ در ملاقاتی ایشان را بسیار اندوهناک دیدم. وقتی دلیل آن را پرسیدم ، با حسرت از شهادت استاد مرتضی مطهری سخن گفت و اظهار داشت که در دانشکده معارف اسلامی دانشگاه تهران دانشجوی آن شهید والامقام بوده است.

 جا دارد به این نکته نیز اشاره کنم که در بیشتر اوقات هم مرحوم اثنی عشری و هم مرحوم اسماعیلی فاصله رباط ابلولان تا شهر و بالعکس را با دوچرخه طی می کردند. اگر چه می توانستند با ماشین شخصی هم در دبیرستان حاضر شوند و ...

 خدایشان رحمت کند و نام و یادشان همواره جاویدان باد.
                                          ابراهیم جعفری