هنر بزرگ دکتر خانیکی

 دکتر هادی خانیکی در کنار سایر خصلت های انسانی از هنر بزرگ " امید بخشیدن " در همه شرایط برخوردار است.

 از همان روزهای آغازین اطلاع از ابتلا به سرطان، این چهره امیدوار و امید آفرین به قول خودش جهان زیست  تازه ای را آغاز کرد.
حدود دوهفته قبل در یک تماس تلفنی به ایشان گفتم در وضعیت جدیدی که قرار گرفته اید، فعالیت های رسانه ای شما بیشتر شده است؛ به گونه ای که هرهفته شاهد دومقاله خواندنی از جنابعالی در روزنامه های اطلاعات و اعتماد هستیم.

 با پشت سر گذاردن ۷ مرحله شیمی درمانی، تصور می کردم بعد از عمل جراحی سنگین تا مدتی امکان نوشتن برای دکتر خانیکی وجود ندارد؛ اما روز گذشته ( پنجشنبه ۲۷ مرداد ۱۴۰۱ ) با کمال شگفتی در روزنامه اطلاعات مقاله ایشان را با عنوان " روزنامه نگاری گفت و گو، حوزه ای نو برای گریز از انسداد های گفتمانی " را در ستون " از جهان های موازی " مشاهده کردم که با این مقدمه آغاز شده بود:
در شیرازم و دوران درمان بعد از عمل را در بیمارستان مرکزی ( MR I ) سپری می کنم؛ اما این وضعیت دلیل نمی شود که از نگارش فهم و تجربه ام از جهان روزنامه نگاری که یکی از مهم ترین جهان زیست های موازی بوده اند، غفلت کنم  و ... روایت هر یک از این تجربه ها بخشی از تاریخ روزنامه نگاری نوین و " ژانرهای " ناتمام آن است.
در پایان مقاله هم یادآور شده است که: " باید و می توان  با گشودن گفتار در روزنامه به روی دیگری " و در نتیجه احیای سویه های گفت و گویی، ژانر گفت و گو را در ادبیات علمی ارتباطات برجسته تر کرد و روزنامه را در عمل و در باور مردم، به یک " پاتوق گفت و گو " نزدیک تر ساخت.

 نشاط وصف ناپذیری در وجودم فوران کرد و از صمیم قلب خدای رحمان و رحیم را شکرگزاری کردم و دریافتم که حتی در مشکل ترین شداید و سختی ها می توان پرچم امید و انگیزه را برافراشته نگاه داشت.
 دکتر خانیکی با این منش و روش عالی و ستودنی نه تنها در کلاس، بلکه از روی تخت بیمارستان هم به علاقه مندان خود درس زندگی و پویایی می دهد.

 از حضرت باریتعالی مسئلت داریم که اندیشه های نو و  قلم روان دکتر خانیکی همچنان بر صفحه های مطبوعات جاری باشد و با شفای عاجل بار دیگر شاهد بازگشت این چهره محبوب به صحنه های علمی باشیم.

 به صفای دل رندان صبوحی زدگان
 بس در بسته به مفتاح دعا بگشایند