_*به نام «خداوندِ» اُردیبهشت،*_
_*که سعدی به نامش «گلستان» نوشت.*_
_*به اعجازِ طبعش هزاران درود،*_
_*که اینگونه «نَثرِ مُسَجَّع» سرود.*_
_*چه دیباچهای ! نغز و شیرین و ناب!*_
_*پس از آن سخنگفته در هشت باب.*_
_*کتابی گرانسنگ و بی قیمت است؛*_
_*زلال است و سرچشمهی حکمت است.*_
_*بخوان و از آن خط به خط پند گیر؛*_
_*سپس نَفسِ سرکش تو در بند گیر.*_
_*به فرهنگِ «ایرانیِ» خود ببال،*_
_*که این گنجِ دیرین نیابد زَوال.*_
_*شَوَد شورهزاران به دریا بَدَل؛*_
_*از این چند بیتی که «شیخِ اجلّ»*_
_*در اوصافِ انسانیت گفتهاست*_
_*و حَقّا در این باب دُرّ سُفتهاست:*_
_*«بنی آدم اعضایِ یک پیکرند*_
_*که در آفرینش ز یک گوهرند*_
_*چو عضوی به درد آورد روزگار*_
*_دگر عضوها را نماند قرار.»*_
_*در این لحظه با بیتِ پایانیاش،*_
_*بگوید به آن خَصمِ پنهانیاش:*_
_*«تو کز محنتِ دیگران بیغمی*_
_*نشاید که نامت نهند آدمی.»*_
_*روانش به اَنوارِ حق شاد باد !*_
_*از او تا ابد در جهان یاد باد !*_
_مهران اسدپور_