*انسانم آرزوست* ( بخش پایانی )

*انسانم آرزوست* 

( بخش پایانی )

اشک امانشان را برید.  پسر و همسرش در میان هق هق گریه و اشک، دیگر توان کتمان و تظاهر به بیگانگی با پدر را نداشتند.

خواستند با کمال شرمندگی به حقیقت اعتراف کنند اما این بار هم پیرمرد با مهر پدری نگذاشت فرزندش رسوا و خجالت زده شود.

لب به شوخی گشود و شروع به تعریف خاطرات جوانی اش کرد.

با ظاهری شاد، اما دلی آکنده از درد می گفت تا اینکه ناگهان حالش دگرگون شد.

پیرمرد به انتها رسیده بود.

گویا در دل آرزو داشت ادامه ای نباشه مبادا که ته این ماجرا به رسوایی فرزندش ختم بشه.

نفس های آخرش بود رسوندنش به بیمارستان.

و دیری نگذشت که جان به جان آفرین تسلیم نمود.

و این چنین دفتر زندگانی اش باجفای فرزند بسته شد.

در پایان با چکامه ای از پروین اعتصامی در سوگ پدر این مطلب را به پایان می بریم

پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل

تیشه‌ای بود که شد باعث ویرانی من

یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند

مرگ، گرگ تو شد، ای یوسف کنعانی من

مه گردون ادب بودی و در خاک شدی

خاک، زندان تو گشت، ای مهِ زندانی من

از ندانستن من، دزد قضا آگه بود

چو تو را برد، بخندید به نادانی من

آن که در زیر زمین، داد سر و سامانت

کاش می خورد غم بی‌سر و سامانی من

به سر خاک تو رفتم، خط پاکش خواندم

آه از این خط که نوشتند به پیشانی من

رفتی و روز مرا تیره تر از شب کردی

بی تو در ظلمتم، ای دیده ی نورانی من

بی تو اشک و غم و حسرت همه مهمان منند

قدمی رنجه کن از مهر، به مهمانی من

صفحه ی روی ز انظار، نهان می دارم

تا نخوانند بر این صفحه، پریشانی من

دهر، بسیار چو من سر به گریبان دیده است

چه تفاوت کندش، سر به گریبانی من

عضو جمعیت حق گشتی و دیگر نخوری

غم تنهائی و مهجوری و حیرانی من

گل و ریحان کدامین چمنت بنمودند

که شکستی قفس، ای مرغ گلستانی من

من که قدر گُهر پاک تو می دانستم

ز چه مفقود شدی، ای گُهر کانی من

من که آب تو ز سرچشمه ی دل می دادم

آب و رنگت چه شد، ای لاله ی نعمانی من

من یکی مرغ غزلخوان تو بودم، چه فتاد

که دگر گوش نداری به نوا خوانی من

گنج خود خواندی ام و رفتی و بگذاشتی ام

ای عجب، بعد تو با کیست نگهبانی من!

*********