نمادی شایسته در آیینه فرهنگ گلپایگان

               

گاهی میان دو پدیده یا دو مفهوم ، چنان پیوندی برقرار می شود که با ورود یکی از آن ها در فضای ذهن ، دیگری نیز بلافاصله حضور می یابد.

این عملکرد ذهنی را " تداعی ، معانی " نامیده اند. انسان از این ویژگی مهم ضمیر خود استفاده کرده و با قراردادهای خاص یا عام ، از نشان های ساده برای احضار معانی به خاطره ها بهره گرفته است. این نشان های قراردادی " نماد " یا سمبل نام دارند ؛ به عبارتی نماد ، نشان دهنده حرکتی از بیرون به درون و از ظاهر به باطن است. نماد می تواند یک تصویر ، آرم ، چهره ، ساختمان و ... باشد که به سهولت شاخص و برجسته می شود.

شهرهای بزرگ جهان نیز یک یا چند نماد و نشانه اصلی دارند که به وسیله آن ها قابل شناسایی و معرفی به دیگران می باشند ؛ به همین دلیل گردشگران در نوشته ها و تعریف های خود از بازدیدها ، شهرها را با نمادهایشان به دیگران معرفی می کنند. نماد پاریس برج ایفل و ... ، نماد رم لئونادردو داوینچی ، مونالیزا و ...، نماد پکن دیوار چین ، فانوس و ... ، نماد مسکو کاخ کرملین ، کلیسای سنت باسیل و ... ، نماد تهران میدان آزادی ، برج میلاد و ... از جمله آن ها به شمار می رود.

در این راستا نصب المان " بز کوهی " به عنوان نماد سنگ نگاره های گلپایگان‌ در بلوار معلم با طراحی و اجرای پژوهشگر ارجمند جناب آقای محسن جمالی نویسنده کتاب ارزشمند " سنگ نگاره های گلپایگان ؛ گذرگاه تاریخ " و همکاری شورای اسلامی و شهرداری گلپایگان ، اقدامی در خور تحسین و شایسته است که باید از آن استقبال کرد ؛ زیرا سنگ نگاره های زادگاه ما که با نقش های حیوانات مزین گردیده ، آیینه فرهنگ کهن ، عقلانیت و خردورزی اجداد و نیاکان ما و در عین حال خلاقیت هایی برای آگاهی بخشی و ایجاد ارتباط میان انسان ها بوده است. به همین جهت شهرستان گلپایگان به عنوان " پایتخت سنگ نگاره ها " شناخته می شود.

اگرچه سایر آثار باستانی ما نظیر مسجد جامع ، ارگ گوگد ، مناره گلپایگان و ... هرکدام ارزش نمادین شدن دارند ؛ اما به لحاظ قدمت تاریخی ۷۰۰۰ ساله ، سنگ نگاره ها مقام اول را به خود اختصاص می دهند.

با عرض تشکر از دست اندرکاران ، امیدواریم دامنه دانشوری و ترویج فرهنگ از سوی دانش پژوهان زادگاه مان برای نسل های آینده گسترش یافته و میراث گرانقدری از علم ، هنر ، پژوهش و ...را که جلوه مشخصی از توسعه پایدار می باشد ، برجای گذاریم. سخن گهربار بزرگمهر حکیم را از یاد نبریم که : " دیگران کشتند و ما خوردیم ، ما بکاریم و دیگران بخورند "