روایت فرزانگی معلمان دوره ابتدایی ( ۳ )

مدرسه نمونه

     روایت فرزانگی معلمان دوره  ابتدایی ( ۳ )





     خاطرات دبستان با شیرینی و تلخی هایش بسیار جذاب و دلنشین است. یاد مدیر ، معلمان ، خدمتگزاران ، هم کلاسی ها و ... به انسان آرامش می دهد.

 اینجانب مهر ماه سال ۱۳۴۴ وارد مدرسه نمونه شدم. حضور در میان سایر دانش آموزان ، مواجهه با کلاس و ...  فضایی از استرس و امید به وجود آورده بود تا این که آقای اردشیری وارد کلاس شدند و اولین درسی که به ما آموختند ، بلند شدن دانش آموزان هنگام ورود معلم به کلاس بود. چند بار بیرون از کلاس رفته و  برگشتند تا بچه ها از جا برخیزند و #احترام به #مقام_معلم در ذهن و ضمیرشان نهادینه شود. نکته دیگری که ایشان از همان روز اول مدرسه بر آن تاکید می ورزیدند ، #رعایت_بهداشت_فردی و #عمومی توسط دانش آموزان بود.

    معلمان آن مدرسه از کلاس اول تا ششم  هرکدام میراث درخشان آموزشی و تربیتی برجای گذاردند. آقایان هوشنگ اردشیری ، حاج مهدی صحت ، ناصر ذوالمجدین ، مرتضی جلالی و محمد عمیدی در حال حاضر با همان روحیه معلمی و به شکل دیگری برای آموزش فرزندان این مرز و بوم نقش آفرینی می کنند که از خدای بزرگ سلامتی و طول عمر باعزت شان را درخواست می نمایم. آقایان امیر هوشنگ اشراقی ( مدیر دبستان ) ، حسن زاده ، حاج ولی الله عباسی ، حاج ابراهیمی ، حاج ولی الله قندهاری ، رستمی ، شهریاری و برازنده  و دوتن از خدمت گزاران مدرسه آقایان سمیعی و طالبی به سوی خدا شتافته اند که به روح بلندشان سلام می فرستم.

جناب آقای صحت معاونت مدرسه را بر عهده داشتند ؛ اما در غیاب معلمان در کلاس ها نیز حضور یافته و اجازه نمی دادند وقفه ای در روند درس ها ایجاد شود. آقای صحت که در آن مقطع دانشجوی رشته تاریخ دانشگاه اصفهان بودند ، در حین تمرین یا استراحت بچه ها ، به مطالعه درس های دانشگاهی می پرداختند. جالب این که سال ها بعد پس از اخذ دانشنامه لیسانس، در کلاس پنجم دبیرستان معلم تاریخ ما شدند.  در اولین جلسه برای پرسش از درس ، نفر دهم کلاس در دفتر حضور و غیاب را فراخواندند که نام بنده بود و ...

  شاگردی زنده یاد حاج ولی الله عباسی نیز در کلاس سوم دبستان زیبایی های خاص خود را داشت. قبل از نوروز رونویسی کتاب فارسی را از اول تا آخر به عنوان تکلیف عید تعیین می نمودند. بعد از تعطیلات به جای کتاب ، دانش آموزان باید متون درس فارسی را از روی مشق نوروزی می خواندند. #آموزش_قرآن در برنامه ایشان جایگاه خاصی داشت. در کلاس های اول و دوم بچه ها با مداد تکلیف می نوشتند ؛ اما از کلاس سوم‌ به بعد استفاده از خودکار و قلم مجاز بود.  من و دو نفر از همکلاسی ها تکالیف درسی را  با استفاده از قلم و دوات می نوشتیم که از این بابت مورد تشویق ایشان قرار گرفتیم.

   مدیر دبستان مرحوم اشراقی انسان فرهیخته ای بود که دغدغه #ایجاد_کتابخانه و مطالعه دانش آموزان را داشت. دفتر شعری که از ایشان به زیور طبع آراسته گردیده ، شاهدی بر این ادعاست. تعامل اخلاقی و انسانی شادروان شهریاری با دانش آموزان درس آموز بود ؛ زیرا مواجهه ایشان با دانش آموزان مهرورزانه و حاکی از نفوذ بر قلب ها بود.
 مرحوم برازنده در روزهای خاصی برای آموزش سرود به مدرسه ما می آمدند ؛ اما در ماه مبارک رمضان به جای سرود قرآن تدریس می کردند.

  علاوه بر موارد بالا ، محیط مدرسه نیز برای  دانش آموزان دارای جاذبه بود. ساعات بعد از ظهر با تابش دلربای آفتاب و جمع شدن بچه ها دور حوض آبی که در محوطه دبستان قرار داشت و آب پاشی اطراف آن توسط مرحوم طالبی ، یک حالت رویائی ایجاد می نمود. در سوی دیگر مرحوم سمیعی با پخش گچ بر روی زمین و تبدیل به تکه های کوچک ، آن را برای استفاده معلمان و دانش آموزان از تخته سیاه آماده می کرد ؛ اما معمولا درون این تکه های گچ ، شن های ریزی وجود داشت که نوشتن بر روی تابلو را دشوار می ساخت؛ از این رو بعضی بچه ها با پول خودشان از کتاب فروشی مرحوم حقیقی یا ... اقدام به خرید گچ های پلیکان که ناخالصی نداشت و به صورت استاندارد تولید می شد ، می نمودند. یک بار که حال و هوای آن روزها را با یکی از هم مدرسه ای ها مرور می کردیم ، چنان سرمست شدیم که تاب گفتن و شنیدن را از دست دادیم و ...  یاد #شهید_مرتضی_عابدی یار دبستانی ما هم بخیر که پرشور و باصفا بود.

   یادآوری این موارد ، ارج نهادن به معلمانی است که شالوده شخصیت هر انسان خردمندی را تشکیل می دهند. زنده یاد #دکتر_حسین_عظیمی بر این باور بود که کلید #توسعه_پایدار همه جوامع و از جمله کشور ایران #سرمایه_گذاری در #آموزش_ابتدایی است.
 بازگویی خاطرات دبستان در عین حال تداعی کننده #دوران_کودکی یعنی شیرین ترین فراز زندگی انسان است ؛ اما به قول شاعر :

         شور و حال کودکی برنگردد دریغا
         قیل و قال کودکی برنگردد دریغا