بنی آدم اعضایِ یک پیکرند

_*به نام «خداوندِ» اُردیبهشت،*_ 

 _*که سعدی به نامش «گلستان» نوشت.*_ 

 _*به اعجازِ طبعش هزاران درود،*_ 

 _*که اینگونه «نَثرِ مُسَجَّع» سرود.*_ 

 _*چه دیباچه‌ای ! نغز و شیرین و ناب!*_ 

 _*پس از آن سخن‌گفته در هشت باب.*_ 

 _*کتابی گرانسنگ و بی قیمت است؛*_ 

 _*زلال است و سرچشمه‌ی حکمت است.*_ 

 _*بخوان و از آن خط به خط پند گیر؛*_ 

 _*سپس نَفسِ سرکش تو در بند گیر.*_ 

 _*به فرهنگِ «ایرانیِ» خود ببال،*_ 

 _*که این گنجِ دیرین نیابد زَوال.*_ 

 _*شَوَد شوره‌زاران به دریا بَدَل؛*_ 

 _*از این چند بیتی که «شیخِ اجلّ»*_ 

 _*در اوصافِ انسانیت گفته‌است*_ 

 _*و حَقّا در این باب دُرّ سُفته‌است:*_ 

 _*«بنی آدم اعضایِ یک پیکرند*_ 

 _*که در آفرینش ز یک گوهرند*_ 

 _*چو عضوی به درد آورد روزگار*_ 

 *_دگر عضوها را نماند قرار.»*_ 

 _*در این لحظه با بیتِ پایانی‌اش،*_ 

 _*بگوید به آن خَصمِ پنهانی‌اش:*_ 

 _*«تو کز محنتِ دیگران بی‌غمی*_ 

 _*نشاید که نامت نهند آدمی.»*_ 

 _*روانش به اَنوارِ حق شاد باد !*_ 

 _*از او تا ابد در جهان یاد باد !*_ 

                               _مهران اسدپور_