تعامل پزشکی با فرهنگ در مرکز درمانی تخصصی بیماری های خاص گلپایگان

ابراهیم جعفری
 دهکده جهانی
@dehkade_jahan

 ای که دستت می رسد کاری بکن
 پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار
 شکر نعمت را نِکویی کن که حق
 دوست دارد بندگان حق گذار
 نام نیکو گر بماند زآدمی
 بِه کزو ماند سرای زرنگار
                              "سعدی"
                               
                    
در بیست و چهارمین روز از ماه شهریور ۱۴۰۱، اینجانب توفیق یافتم در جمع هیات امنا و کادر پزشکی مرکز درمانی تخصصی بیماری های خاص گلپایگان که به منظور تکریم و قدرشناسی از تلاش پزشکان، پرستاران و پرسنل اداری آن مجموعه در پارک جنگلی گلپایگان برپا شده بود، حضور یابم و در تجلیل از آنان سهیم باشم.
اگرچه اول شهریور ماه سالروز تولد حکیم ابوعلی سینا به نام " روز پزشک " نامگذاری گردیده؛ اما به دلایلی این برنامه با تاخیر ۲۴ روزه برگزار گردید.

 مرکز درمانی تخصصی بیماری های خاص گلپایگان را باید به مثابه نهادی مدنی قلمداد کرد که ریشه در سنت نیکوکاری ایرانیان داشته و به همت آقای دکتر مرتضی جابری و همیاری آقایان مصطفی نوری و حاج محمد عباسی و جمعی از خیران بر پایه جلب مشارکت شهروندان موجب کشف و خلق فرصت های نو برای شکوفایی استعدادهای علمی و پاسخگویی به نیازهای روزافزون همشهریان در تامین سلامت شده است.
 نهادهایی که از طریق بازآفرینی سنت های حسنه نذر، وقف و انفاق، همه ظرفیت های نهفته در آیین فرهنگ و جامعه را به کار می گیرند و بنیاد تکوین خویش را بر مشارکت عموم مردم برای حل عادلانه مشکلات خودشان نهاده اند، مهم ترین گام را در جهت تحقق توسعه پایدار برمی دارند.

از یاد نبریم که پیشرفت برخی از موسسات و مراکز بزرگ علمی و درمانی جهان نظیر دانشگاه ها و بیمارستان های بزرگ، مرهون نهادهای خیریه بوده و هست. از این رو در سیاست گذاری های سلامت باید جایگاهی ویژه برای سرمایه گذاری های جامعه محور پیدا کرد.

این موضوع از آن رو حائز اهمیت است که در جهان امروز، جوامع  بیشتر دستخوش تغییر می شوند و بیماری های حاد؛ اعم از نوپدید و مزمن پابه پای سلامت پیش می آیند. بدیهی است در این شرایط باید بیشتر به نقش و سهم بخش نیکوکارانه و فرصت های برآمده از آن توجه کرد.

  توسعه درمان گرایی نیکوکارانه، به معنای فعلیت بخشیدن به قدرت اجتماع و حمایت از ظرفیت ها و استعدادهای ملی و پاسخگویی به نیازهای روز افزون مردم، فراتر از ساختمان های مجهز و مستقر است.
درمان گرایی نیکوکارانه می تواند در صورتی که متکی بر «جامعه قوی» باشد، زمینه و عرصه ای برای تقویت اجتماع ایرانی به شمار آید.

  در این محفل اُنس، صرف نظر از تجدید میثاق با این چهره های خدوم و برخی از دوستان سابق، نکته ای که توجه اینجانب را به خود جلب کرد، پیوند مبارکی بود که بین دو ساحَت پزشکی و فرهنگ خودنمایی می کرد.
حضور پیشکسوتان آموزش و پرورش نظیر آقایان حاج مهدی صحت، حاج حسین فرجی و حاج عباس خرمی و نیز با عنایت به این که آقای دکتر جابری به عنوان موسس و پزشک، دارای پیشینه آموزشی در دبیرستان های زادگاه مان بوده اند، نشانگر خاستگاه فرهنگی این مرکز درمانی است.
اذعان پزشکانی که لوح تقدیر خود را دریافت کردند به این که افتخار شاگردی این پیشگامان فرهنگی در دوره تحصیلی متوسطه را داشته اند، تاکیدی بر سرشت فرهنگی درمان گری آنان است.

از این رو می توان به راحتی نتیجه گرفت که بیمارستان ها و مراکز درمانی علاوه بر علاج امراض جسمانی، طبیب بیماری های روحی شهروندان نیز هستند و به صورت محسوس و نامحسوس از طریق ارتباط انسانی موثر با مراجعان خود مروج بهداشت روانی می باشند.
 با عرض تبریک به مناسبت دستاوردهای این مرکز مردم نهاد در تاسیس بخش های قلب، چشم پزشکی، زنان، دیالیز، فیزیوتراپی و درمانگاه، از خداوند متعال توفیق روزافزون جناب آقای دکتر جابری و همکارانشان را در پیشبرد اهداف بلندشان در توسعه سلامت شهروندان مسئلت می نماییم.