دلنوشته ای از سفر زیارتی به مشهد مقدس* آمده ام شاه پناهم بده

دلنوشته ای از سفر زیارتی به مشهد مقدس* 

  آمده ام شاه پناهم بده

 _ ابراهیم جعفری_ 

 روزهای سوم و چهارم و پنجم ماه معظم شعبان که مصادف با سالروز میلاد فرخنده سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع)، ماه مُنیر بنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس (ع) و زینت عبادت کنندگان حضرت سجاد (ع) بود، همراه با جمعی از همکاران سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی توفیق حضور در جوار بارگاه ملکوتی ولی نعمت مان *حضرت ثامن الحجج علی ابن موسی الرضا (ع)*  و زیارت مرقد نورانی آن امام رئوف را داشتم.

 فضای معنوی مشهد مقدس و رایحه دل انگیز نیایش و توسل انبوه زائران از سراسر ایران و نیز برخی از کشورهای مسلمان یادآور همان شعر قدیمی است که:

 *اغنیا مکه روند و فقرا سوی تو آیند* 

 *جان به قربان تو ای شاه که حج فقرایی* 

 بی اختیار به یاد دوران کودکی و نوجوانی افتادم که هر وقت سعادت زیارت امام رضا (ع) برای پدر و مادرم به دست می آمد، چه شوق و ذوقی در خانواده ایجاد می شد و در خراسان رضوی با چه شور و عشقی ما را به زیارت می بردند و لحظه های حضور در حرم را بسیار مغتنم می شمردند. فراموش نمی کنم که مادرم پس از بازگشت از مشهد به زادگاه مان (گلپایگان)، در جمع اقوام و آشنایان، همیشه این جمله وٍرد زبانش بود که *سفر به مشهد مقدس هم زیارت است و هم سیاحت* 

بی اختیار خاطرات سفرهایی را که با آنان داشتم، در مغزم رژه می رفتند و به طور خاص نوروز سال ۱۳۷۸ را به یاد آوردم که همراه با پدر و مادر، دایی و خاله ام که به رحمت خدا رفته اند و نیز برادر و خواهرم و دو تن از فرزندانشان دسته جمع روانه مشهد شدیم که ما جوان تر ها آنان را با ویلچر به زیارت آقا می بردیم. روزهای قشنگ و خاطره انگیزی بود؛ به گونه ای که بازنگری آن لحظه های زیبا دلپذیرترین اوقات زندگی ام را به خود اختصاص می دهند.

 صرف نظر از موارد بالا، احساس اینجانب در میان عاشقان حضرت این بود که وجود امام رضا (ع) واقعاً یک نعمت بزرگ برای مردم ایران است؛ زیرا در این فضا زائران با تمسک و توسل به منبع جود و کرامت، در حالی که با انبوه مشکلات دست به گریبانند، به ساحل آرامش می رسند که از منظر روانشناسی اجتماعی می تواند دستمایه مطالعه و پژوهش هایی در حوزه علوم انسانی قرار گیرد.

 * ای کاش زائران بتوانند معرفت ایجاد شده در اثر زیارت را با تفکر همراه ساخته و  در زندگی خود تغییر به وجود آورند.* 

 در عین حال باید قدردان خادمان بااخلاص آن حضرت نیز بود که از بدو ورود به صحن های اطراف حرم و به ویژه هنگام بازرسی بدنی، در کمال مهرورزی و احترام به زائران، گویی آنان را روی چشم خود گذارده و مقدم شأن را گرامی می دارند.

 *به عبارتی می توان گفت صحن و سرای آستان قدس اوج تجلی و کمال ارتباطات انسانی است؛ همان حلقه گم شده ای که حلال اغلب مشکلات جامعه امروز ایران به شمار می رود.* 

علاوه بر موارد بالا، مدیریت و نظم و نظافت حاکم بر صحن و سرا و حرم مطهر به راستی انسان را مجذوب خود می سازد. 

 *بی جهت نیست که وقتی آشنایان و دوستان با زائران تماس می گیرند، بی اختیار و از صمیم قلب می گویند:« خوش به سعادت تأن و التماس دعا و تقاضا برای ابلاغ سلام آنان به آقا و ... »* 

خالی از لطف نیست خاطرنشان سازم یکی از توفیق های این سفر دیدار با یکی از دانشجویان سابقم بود که از سال ۱۳۸۱ تا کنون با ایشان در تعامل هستم. *دکتر هادی زارعی که مدال افتخار خادمی امام رضا (ع) را بر سینه دارد* ، با شروع تحصیل در مقطع آموزش عالی هر هفته رنج سفر از مشهد تا تهران را بر خود هموار نمود تا سرانجام در آخرین مرحله از رساله دکتری خود در رشته علوم ارتباطات اجتماعی در اسفند ماه ۱۳۹۹ دفاع کرد.

 همان زمان یادداشتی با عنوان *«ستایش از همت بلند خادم امام رضا (ع)، دکتر هادی زارعی»* نوشتم و در کانال دهکده جهانی بارگذاری کردم که برای علاقه مندان قابل دسترسی است. 

با لطف خدا و عنایات ویژه امام رضا (ع)  دکتر زارعی اکنون علاوه بر مدیریت روابط عمومی سازمان دامپزشکی استان خراسان رضوی، مدرس دانشگاه امام رضا (ع) و نیز کارشناس مسئول برنامه های حوزه خانواده در سیمای استان و ... می باشند.

از ایشان خواهش کردم هنگام انجام رسالت خادمی امام رضا (ع) در آستان قدس، از منظر علوم ارتباطات اجتماعی تمام کنش ها و بازخوردهای زائران را طی حضورشان در صحن و سرای امام یادداشت و تدوین کند و در اختیار دانشگاه و دانشجویان قرار دهد؛ زیرا چنین اقدامی می تواند شالوده یک تحقیق کیفی در زمینه علوم ارتباطات اجتماعی قرار گرفته و گام ارزنده ای در جهت ثبت تاریخ شفاهی آستان قدس که قطب گردشگری مذهبی در ایران است، به شمار آید.* 

 * بنده حقیر تا آنجا که توانایی داشتم سعی کردم در حرم مطهر همه دوستان را از مدار ذهن خود عبور داده، نائب الزیاره باشم و با درخواست از امام رضا (ع) برای آنان آرزوی سلامتی و خوشبختی نمایم.* 

 * تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.*