ضرورت نام گذاری روزی از سال به نام "گلپایگان"

 نام گذاری یک روز به‌نام شهرها، اقدامی است که از چند سال پیش با هدف معرفی تاریخ و هویت شهر، جاذبه‌های گردشگری، توسعه شهری و تبادل فرهنگی با شهرهای دیگر و البته ترویج شادی و نشاط در شهرها و گردهمایی های مردمی، آغاز شد. از میان بیش از ۱۳۰۰ شهر ایران فقط تعدادی از آن ها روزی را به‌نام خود ثبت‌ کرده‌اند و در این میان تعداد انگشت‌شماری روز ملی دارند.

 برای مثال اصفهان این روز را به بهانه شروع ساخت بنای شهر اصفهان در اول آذر ماه، تهران به مناسبت آغاز فرآیند اهمیت یافتن پایتختی تهران در قانون اساسی در ۱۴مهر ماه، شیراز به‌دلیل طراوت و شادابی این شهر در نیمه اردیبهشت و سنندج همزمان با دستور ساخت شهر به دستور سلیمان‌خان اردلان جشن می‌گیرند. روز ملی اراک در ۲۸ مهرماه ‌همزمان با سالروز صدارت امیرکبیر با هدف توسعه و گسترش فرهنگ این کلانشهر انتخاب شده است. تبریزی‌ها روز ۱۴ مرداد و پیروزی مشروطه را به‌دلیل اهمیت و جایگاه تبریز در قیام مشروطه، روز خود می‌دانند.

 در عین حال نام گذاری در برخی شهرها متفاوت‌تر است و ارتباطی به وقایع تاریخی ندارد. برای مثال، شورای شهر کرج روز فرهنگی این کلانشهر را همزمان با مهم‌ترین رویداد گردشگری این شهر یعنی آغاز جشنواره لاله‌ها در تاریخ ۲۱ فروردین انتخاب کرده و در برازجان استان بوشهر روز فرهنگی پیوندی با معیشت این دیار دارد‎؛ برازجانی‌ها ۱۲ اسفند و آغاز گرده‌افشانی نخل‌هایشان را به‌عنوان روز شهرشان می‌شناسند.

 این که رفته‌رفته شهرهای ما تمایل یافته‌اند تا یک روز از سال را در تقویم به نام خود ثبت کنند، اتفاق فرخنده‌ای است؛ زیرا حکایت از بهتر شدن حال جامعه ما از نظر فرهنگی دارد. در واقع همه این اقدامات بهانه‌ای برای یادآوری است. اگر نامگذاری یک روز موجب آن شود که به یاد بیاوریم موقعیت استثنایی شهرمان چگونه است، اتفاق فوق‌العاده‌ای می‌افتد که بر آینده و هویت شهرهای ما تأثیر نیکویی خواهد گذاشت.

  البته پاسداشت و ارج‌گذاری شهر بهانه می‌خواهد؛ بهانه‌ای برای تکریم و نکوداشت. نکوداشت آغوش مادری که شهروند را در خود پناه داده است. می توان گفت نکوداشت یک شهر در یکی از روزهای سال، فرصتی برای شهروندان جهت نزدیکی بیشتر به هویت شهر ایجاد می کند. این نکوداشت مرور خاطرات شهر و فضایی برای تجدید میثاق با آشنایان و همشهریان را نیز در بستر زمان به همراه دارد. نکوداشت یک شهر میوه ای با طعم هویت دارد. هویت، آسودگی و آرامش خیال به همراه داشته و حوادث و ناملایمات را امری گذرا می‌انگارد.  از این رو شهروند باهویت، شهرگریز نیست. رو به شهر داشته و از سوی دیگر، عامل پیوند بین نسلی است.

 با توجه به موارد ذکر شده، جای خالی روزی به نام گلپایگان با قدمت فرهنگی و تمدنی ۷۰۰۰ ساله که اولین آثار آن در سنگ نگاره ها و کبوترخانه ها و ... خودنمایی می کند و نیز برخورداری از آثار باستانی ارزشمند و میراث ملموس و ناملموس فرهنگی، جاذبه های گردشگری و مشاهیر تاثیرگذار در تقویم سال و مناسبت ها خالی است.

 اکنون که با اعلان وزیر محترم میراث  فرهنگی و گردشگری و صنایع دستی، گلپایگان به عنوان #شهرملی منبت ثبت گردیده، انگیزه ای مضاعف برای این اقدام  وجود دارد که باید به عنوان یک فرصت از آن بهره برداری نمود.

 از این رو انتظار می رود کنشگران فرهنگی، مدیران شهری و شهرستان؛ به ویژه شورای شهر گلپایگان با در نطر گرفتن ظرفیت های تاریخی و فرهنگی زادگاه مان، روزی را در سال به نام " #روز_گلپایگان " تعیین کنند تا هویت آن بر نسل های حال و آینده بیش از پیش معلوم گردد.

.

.